Δύο μυθιστορήματα των εκδόσεων Λιβάνης ήταν το αναγνωστικό μου ξεκίνημα μες στην καρδιά του καλοκαιριού!
Το ένα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και το άλλο γραμμένο για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του 20ου αιώνα στη χώρα μας - αυτή της Μικράς Ασίας.
Για διαφορετικούς λόγους πολύ δυνατά.
Βιβλία που μιλάνε στο συναίσθημα, που προκαλούν πόνο, συγκίνηση, ανάμικτα συναισθήματα χαράς και θλίψης συνεχώς - όπως άλλωστε είναι η ζωή. Όλο εναλλαγές.
Ο Δανεικός χρόνος της Κατερίνας Πλουμιδάκη αφορά μια προσωπική εξομολόγηση - περιπέτεια της συγγραφέα.
Όλο το βιβλίο είναι γεμάτο ρήσεις και αποφθέγματα γύρω από τη ζωή - την αξία και την ουσία της ίδιας της ζωής, που μόνο αν κάποιος φτάσει τόσο κοντά στον θάνατο ώστε σχεδόν να τον γευτεί, θα εκτιμήσει.
Τις ανθρώπινες σχέσεις - με την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους, ανθρώπους που γνωρίζουμε, που αγαπάμε, που κρατάμε ή που πετάμε από τη ζωή μας.
Αναφορές στην πολιτική- στην πρόοδο (ή μη) της χώρας με την πάροδο των ετών, στην κοινωνία και το πώς φθίνει όσον αφορά την ποιότητα ο άνθρωπος, μαγνητισμενος από τη δύναμη του πλούτου - του χρήματος, της καταξίωσης και αναγνώρισης.
Συμβουλές να αγαπάμε, να προσέχουμε, να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Ειναι μια μικρή ψυχοθεραπεία αυτό το βιβλίο,. πιστέψτε με!
Η συγγραφέας μας εξιστορεί την περιπέτεια υγείας της, τα συναισθήματα και το φόβο που ένιωσε όταν όσα είχε δεδομένα, μπορούσαν να ανατραπούν σε μια στιγμή.
Τον δανεικό της χρόνο όμως, άρχισε να τον ζει αμέσως μετά. Όταν απροσδόκητα, γνώρισε τον έρωτα.
Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
Ή ποια θα είναι η πραγματική χρονική διάρκεια, για καθετί.
Φτάνοντας στο τελευταίο κεφάλαιο, λύγισα.
Μου πέρασε μια ιδέα, αλλά την απέκλεισαν αμέσως. Τίποτα δεν προετοίμασε ούτε τον αναγνώστη για αυτό που θα ακολουθήσει.
Όπως ακριβώς τίποτα δεν σε προετοιμάζει και στη ζωή.
Μόλις έφτασα λοιπόν στο τέλος, σκέφτηκα:
Και τώρα, ας το διαβάσω ξανά! Με ΑΛΛΑ μυαλά...άλλη προσέγγιση...
Ταξίδι πίσω στο χρόνο. Λίγο παραπάνω από έναν αιώνα και κάποια χιλιόμετρα ανατολικά, στον ελληνισμό της Μικράς Ασίας σε σχετικα ειρηνική ακόμα περίοδο.
Όταν τα παράλια ήταν ακόμα ελληνικά, το εμποριο και το ψάρεμα άνθιζαν μαζί με το πνεύμα των λογίων και μορφωμένων πατριωτών εκεί.
Όταν ο κόσμος μπορούσε ακόμη να ονειρεύεται το μέλλον, να ερωτεύεται.
Όπως συνέβη με τους πρωταγωνιστές μας. Την Ισμήνη και τον Αστέριο.
Εκείνη μια καλοαναθρεμενη πανέξυπνη δεσποινίδα, εκείνος υπιατρος στον ελληνικό στρατό- χειρουργός.
Έρωτας με την πρώτη ματιά, με βλέψεις για ένα ονειρεμένο μέλλον γεμάτο αγάπη κι ευτυχία.
Ώσπου ξέσπασε ο πόλεμος.
Και ο Αστέριος πιάστηκε αιχμάλωτος.
Και η Ισμήνη μετανάστευσε στην Αθήνα.
Και η ζωή τους χώρισε χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας για 5 ολόκληρα χρόνια.
Άραγε, μπορεί η αγάπη να νικήσει τον χρόνο και την απόσταση; Μπορεί κάποιος που θεωρείς νεκρό να χωρέσει ξανά στη ζωή σου και πως θα επουλωθούν ξανά όλες αυτές οι πληγές και τα τραύματα;
Η Τζίνη Βουλγαρακη μας δίνει ένα συγκινητικό, ρομαντικό love story παραθέτοντας ιστορικά στοιχεία που θα ανατριχιασουν και αγγίξουν και τους πιο σκληροπετσους αναγνώστες!
Και τα δύο μυθιστορήματα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου