Θα κάνω κάτι που δεν το συνηθίζω.
Θα σου μιλήσω (και συστήσω, ω ναι, σου συστήνω να το διαβάσεις) για ένα βιβλίο πριν το ολοκληρώσω.
Με έχει ενθουσιάσει αφενός, αφετέρου διαπιστώνω πως δεν θα αλλάξει εύκολα η αίσθηση που έχω αποκομίσει οπότε τι τώρα, τι σε λίγες μέρες, η άποψη μου σε ορισμένα σημεία είναι παγιωμένη.
Δεκαεπτά κλωστές λοιπόν.
Πρόκειται για βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα- μπορεί ήδη να γνωρίζεις τι πραγματεύεται και ποιο είναι το τέλος του- εφόσον δεν είναι μυθοπλασία, δεν έχει plot twist & ανατροπές από πλευράς του συγγραφέα. Άρα ακόμη κι αν δεν έχω φτάσει να ολοκληρώσω την αφήγηση για να έχω πλήρως εμπεριστατωμένη άποψη για την υπόθεση δεν επηρεάζει κάπου την άποψη μου.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για την ιστορία του Καστελάνη, ούτε ένιωσα την ανάγκη να αναζητήσω πληροφορίες πριν ξεκινήσω το βιβλίο για να ξέρω τι με περιμένει. Αν βλέπεις τηλεόραση πιθανώς να ξέρεις ήδη περισσότερα, μιας και απ' ότι μαθαίνω είναι έτοιμη η μεταφορά του στην μικρή οθόνη!
Με βεβαιότητα λοιπόν σου λέω πως όποια κι αν είναι η εξέλιξη και η κατάληξη της ιστορίας αυτής, δεν θα αλλάξει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για το βιβλίο και το συγγραφικό έργο του Πάνου Δημάκη.
Έχοντας ολοκληρώσει το τρίτο κεφάλαιο και πλησιάζοντας στα μισά του βιβλίου (αποτελείται από 10 κεφάλαια αλλά το 3ο είναι αρκετά μακροσκελές), είμαι ήδη αρκετά βέβαιη για τα συμπεράσματά μου.
Η πένα του συγγραφέα είναι θαυμάσια.
Δεν έχω βρει σχεδόν τίποτα τετριμμένο σε εκφράσεις, κι όμως αντιλαμβάνεσαι πως διαβάζεις ένα καλό και υψηλού επιπέδου μυθιστόρημα: ωραίες περιγραφές που αν και δεν είναι λιτές είναι απέριττες και καθόλου κουραστικές.
Πολλές, μοναδικές παρομοιώσεις που γεννούν εικόνες, ταξιδεύουν τον αναγνώστη, δίνουν μια λυρική και ποιητική χροιά στο κείμενο που προσωπικά λατρεύω και με εμπνέουν συγγραφικά, που συνθέτουν κείμενα και παραγράφους που θέλεις να διαβάσεις ξανά και ξανά!
Ακόμη κι αν δεν έχουν καμία σημασία για την πλοκή, ο τρόπος γραφής σε κάνει να νιώθεις όμορφα με αυτό που διαβάζεις και σε βάζει ακόμα πιο μέσα στην εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα και στον ψυχικό κόσμο των ηρώων.
Είναι από τις φορές που "ακούω τις φωνές" των πρωταγωνιστών και βλέπω μπροστά μου τον τόπο, νιώθω τις μυρωδιές και συμμερίζομαι την αγωνία.
Χωρίς να γίνει κουραστικός, ο συγγραφέας μας δίνει μια καλή αίσθηση για τον κάθε χαρακτήρα και προσωπικά αυτό το βρίσκω πολύ δύσκολη, μα θαυμάσια, δουλειά: να με κάνει να αντιληφθώ τον ψυχισμό καθενός και να μου γεννήσει συναισθήματα χωρίς να κάνει εκτενή ανάπτυξη με κουραστικές περιγραφές και λεπτομέρειες.
Ο μόνος χαρακτήρας που παραμένει (για την ώρα) ακόμα γρίφος για μένα είναι ο βασικός, ο κεντρικός. Ο Καστελάνης!
Κι αυτό είναι σπάνιο.
Ίσως είναι τέχνασμα του συγγραφέα, για να μην αντιπαθήσουμε εξ' αρχής τον πρωταγωνιστή.
Ίσως είναι μια ανάγκη να δικαιολογήσει τη βιαιότητα στις πράξεις του.
Ίσως τίποτε από όλα αυτά και απλώς το δικό μου μυαλό δεν βλέπει πίσω από τη "μάσκα".
Ίσως πάλι, να μην έχει καμία σημασία ο χαρακτήρας του για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και να έχει όλη την ευθύνη ο έρωτας - που, χρησιμοποιώντας την παρομοίωση του συγγραφέα, μπορεί σαν ηφαίστειο να εκραγεί και η λάβα του να σε κάψει. Ίσως κι οι Μοίρες!
Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα στα Κύθηρα.
Οι αναφορές στην άγρια φυσική ομορφιά του νησιού που βρέχεται από Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος αρκετές, μα όχι ενοχλητικές ή κουραστικές, ίσα ίσα.
Θίγεται ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα της εποχής: "τι θα πει ο κόσμος".
Που γεννά φυσικά σκέψεις, προβληματισμούς, ενοχλήσεις στον αναγνώστη.
Βλέπουμε τον έρωτα στην αθώα και ρομαντική του μορφή. Τα στάδια πώς από πλατωνικός αποκτά σιγά σιγά μορφή και υπόσταση και αυτό ομολογώ μου έχει λείψει από τα βιβλία τελευταία και φυσικά ήρθε η συνειδητοποίηση πως έχει εκλείψει στην πραγματική ζωή πια - έχουν αλλάξει άρδην τα πράγματα στο κομμάτι αυτό μέσα σε έναν αιώνα και κάτι και περάσαμε από το ένα άκρο, στο άλλο.
Υπάρχουν σε όλο το κείμενο μοτίβα με το νήμα, την κλωστή, το γεφύρι που χρησιμοποιούνται σε κυριολεξία ή μεταφορά και τα βρήκα σπουδαία και ξεχωριστά, από συγγραφικής άποψης.
Εγώ που διαβάζω συνήθως μεγάλα βιβλία, θεώρησα πως με 266 σελίδες, θα μου φανεί "μικρό". Μα όχι.
Είναι σίγουρα χορταστικό και χάρη στον τρόπο γραφής αλλά και επειδή η γραμματοσειρά είναι αρκετά μικρή (ναι, αν έχεις πρεσβυωπία φίλε μου, θα σε δυσκολέψει λίγο), οπότε "κλέβει" σε έκταση.
Last, but not least, το βιβλίο διαβάζω στα πλαίσια συναναγνωσης με ένα παρεάκι που έχει γίνει αγαπημένο πια και πολύ ταίριαξαν τα αναγνωστικά μας γούστα και απολαμβάνω πολύ τους σχολιασμούς και τις συζητήσεις μας κάθε φορά γύρω από ό,τι διαβάζουμε παρέα!
Άννα, Δέσποινα, Μαρίτα, Στάθη υπόσχομαι, δεν θα φύγω πολύ μπροστά 🤞🏻
Θέλω να διαβάζω τις σκέψεις σας προχωρώντας βήμα βήμα και να μοιράζομαι και τις δικές μου!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.
#μυθιστορημα #πραγματικαγεγονοτα #κυθηρα #δημακης #πανοςΔημακης #καπαεκδοτικη #bookkeepers #bookkeepers23 #bibliotheque #bibli
othequeposts #λογοτεχνια #ελληνικηλογοτεχνια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου