Πολύ "βαριά" εβδομάδα, ξεκάθαρα.
Δεν διανοείται καν το μυαλό μου... εφόσον νιώθω εγώ έτσι, τόσες μέρες τώρα, πως νιώθει κάθε μάνα που δε θα ξαναδεί το παιδί της, καθένας που δε θα ξανασμίξει με τον άνθρωπό του.
Δεν το χωράει ανθρώπου νους.
Καμιά δικαιολογία.
Καμιά συγχώρεση σε τέτοιες παραλήψεις και αδιαφορία για τα αυτονόητα, που οδήγησαν σε αυτό το έγκλημα.
Ψάχνω μέρες τώρα κάπου να πιαστω, να βρω ξανά διάθεση, όρεξη, να σπάσω έστω ένα μικρό χαμόγελο, να μη με βλέπουν τα παιδιά μου τόσο κακοκεφη.
Να μην αισθάνεται ο άνθρωπος μου πως ίσως έχει κάνει κάτι λάθος, ή δεν έχει κάνει κάτι που προσδοκούσα, και ρίχνει το φταίξιμο σε εκείνον.
Ψάχνω μα δε βρίσκω.
Και που έκλεισα την τηλεόραση και το ίντερνετ, δεν ένιωσα καλύτερα.
Και που άνοιξα ξανά να δω και να διαβάσω ειδήσεις να ενημερωθώ, δεν υπήρξε στιγμή που να μη νιώσω θλίψη, ενοχή, πόνο, και θυμό.
Τεράστιο θυμό.
Πουθενά παρηγοριά για αυτή την αδικία.
Για αυτό το συμβάν που ίσως μόνο σε κινηματογραφικές αίθουσες θα είχε θέση, σίγουρα όμως είναι αδιανόητο που συνέβη εν έτει 2023 στον πλανήτη Γη.
Δεν με παρηγορησε αυτή τη φορά ούτε το χάδι της κόρης μου, ούτε το χαμόγελο του γιου μου.
Δεν με παρηγορησε ούτε η αγκαλιά του άντρα μου.
Νιώθω ακόμα σπασμένη μέσα μου.
Δεν με παρηγόρησε, πρώτη φορά στη ζωή μου, ούτε η μουσική.
Δεν κατάφερα να καταφύγω ούτε εκεί που πάντα κατέφευγα, στα αγαπημένα μου βιβλία.
Η σκέψη κολλημένη να κάνει κύκλους σε λούπα. Στο καταραμένο ΓΙΑΤΙ.
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθω να ακούσω κάτι, να διαβάσω παραπάνω από 3 λέξεις στη σειρά.
Να φτερουγίσει ο νους από τη στιγμή που πάγωσε ο χρόνος για σχεδόν 60 ψυχές και τις οικογένειές τους στην κοιλάδα στα Τέμπη και να αφεθεί...να απορροφηθεί σε κάτι άλλο!
Σε συνδυασμό με μια σωματική αδιαθεσία που με καθήλωσε αναγκαστικά και με έκλεισε σπίτι χωρίς να έχω περιθώριο να κάνω παρά τα απαραίτητα, η κατάσταση (μου) μην έχοντας αντικείμενο απασχόλησης και διάθεση για να ξεχαστώ με όποιον άλλο τρόπο, ήταν ένα μικρό δράμα.
Πέρασαν 2+ 24ωρα και συνειδητοποίησα όταν είδα το ικετευτικό βλέμμα της Αρετής και του Βασίλη, που δεν άντεχαν να με βλέπουν (πάλι) έτσι... Όταν αντιλήφθηκα πως φλερτάρω έντονα πάλι με την κατάθλιψη και διακινδυνεύω να κάνω δεκάδες βήματα πίσω όσον αφορά στην ανάρρωση της ψυχής μου... Πώς επιβάλλεται να βρω ΚΑΤΙ- οτιδήποτε σταθεί ικανό - να με κρατήσει απασχολημένη.
Το σώμα μου και κυρίως τη σκέψη.
Που είχε γίνει κατάμαυρη.
Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα αυτό που έχω στο μυαλό μου ενάμιση χρόνο τώρα και όλο αναβάλλω γιατί πάντα προκύπτει κάτι άλλο που "επείγει".
Ξεκίνησα το blog μου, που τόσο ήθελα και χρειαζομουν.
Ήθελα να μπορώ να βρίσκω και να μπορείς κι εσύ που σου αρέσει η παρέα μας, να βρίσκεις κάπου συγκεντρωμένα όσα σε αφορούν και σε ενδιαφέρουν.
Και έγραφα και έγραφα, και γέμιζα σελίδες ηλεκτρονικές και ανέβαζα εικόνες, όσο άντεχαν τα χέρια, οι πλάτες κι ο αυχένας μου, το τελευταίο 48ωρο.
Έγινε η αρχή. Ελπίζω να καταφέρω να συνεχίσω με την συνέπεια και επιμέλεια που επιθυμώ.
Και κυρίως, να "αγκαλιάσεις" κι αυτόν εδώ τον τόπο, όπου σου καταθέτω σκέψεις, ιδέες, προτάσεις και κυρίως, την ψυχή και τα συναισθήματά μου ως μητέρα, γυναίκα και πολίτης αυτου του κόσμου.
Είχα ΤΟΣΗ πολλή ανάγκη αυτή την άτιμη τη χαραμάδα φωτός στην τόση μαυρίλα γύρω μας, αυτές τις ημέρες.
Φως βρίσκουμε (ιδίως στις περιπτώσεις που τρεμοπαιζει η φλογίτσα μέσα μας έχοντας χάσει τη δύναμη της), σε άλλους ανθρώπους, φωτεινούς.
Σε ανθρώπους με χαμόγελο αληθινό και ψυχή παιδιού.
Σε ανθρώπους που ξέρουν και θέλουν να μοιράζονται.
Που δεν σταματούν - όχι μόνο να ονειρεύονται, αλλά και να κοπιάζουν έμπρακτα νυχθημερόν για έναν καλύτερο κόσμο, ένα καλύτερο αύριο, ένα μέλλον φωτεινό για τα παιδιά (μας).
Στράφηκα στο βιβλίο του Μάριου Μάζαρη από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος που πρόσφατα μπήκε στο σπίτι μας και του πρόσθεσε περισσότερο χρώμα.
Διάβασα με τα παιδιά μου το βιβλίο "τα χρώματα έχουν πόλεμο" και συνειδητοποίησα πόσο απλά είναι τελικά τα πάντα. Όλα όμως.
Πόσο απλοϊκή είναι η ζωή μας και τι αδικο που την δυσκολεύουμε!
Πώς η κοινωνία αντί να ενώνει τους ανθρώπους, συχνά τους χωρίζει. Γιατί τείνουμε οι άνθρωποι να βάζουμε ταμπέλες, να κατηγοριοποιουμε, να θεωρούμε defacto έννοιες που δεν υπάρχει λόγος καθώς είναι εξορισμού ελεύθερες.
Τους μίλησα για τις διακρίσεις και πόσο αχρείαστες είναι Παναγία μου, στην πληθώρα των περιπτώσεων.
Για την ανοησία της διάκρισης τόσων αντικειμένων σε φύλα, όταν δεν έχει φύλο ξεκάθαρα ένα άψυχο πράγμα εξ ' ορισμού.
Για την δύναμη της επιλογής. Του γούστου. Και την υποστήριξη των θέλω μας.
Για τον σχολικό εκφοβισμό, που επιβάλλεται επιτέλους να σταματήσει. Να μην αποκρύπτεται και να καταπολεμηθεί ώσπου να αποτελεί παρελθόν.
Μια κούτα ξυλομπογιες στο βιβλίο του Μάριου ξεκίνησαν πόλεμο και φασαρία υποστηρίζοντας όσα νόμιζαν πως ήξεραν και πως ισχύουν επειδή μόνο αυτό τους είχαν πει ότι υπάρχει.
Επειδή έτσι πίστευαν πως ήταν τα πράγματα γιατί ποτέ δεν πήγαν παραπέρα από το συρτάρι και την επιφάνεια του γραφείου. Επειδή δεν κατέβασαν τις παρωπίδες που η "κοινωνία των χρωμάτων " τους είχε φορεμένες.
Ώσπου ένα νεαρό παιδί, τους απέδειξε πόσο λάθος σκέφτονται.
Πώς ο κόσμος, μπορεί να είναι ντυμένος με όποιο χρώμα εμείς θελήσουμε, αρκεί έτσι να το φανταστούμε.
Ένα βιβλίο που περνάει όπως καταλαβαίνεις σωρεία κοινωνικών μηνυμάτων αλλά και παροτρύνει τα παιδιά μας να είναι πιο θαρραλέα και να υποστηρίζουν όσα επιθυμούν και όσα πιστεύουν κόντρα στα ξεπερασμένα κοινωνικά "στανταρτς".
Ένα βιβλίο που έχει θέση οπωσδήποτε σε κάθε σχολική βιβλιοθήκη και ιδανικά, σε κάθε παιδική βιβλιοθήκη.
Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και επειδή η δουλειά που έχει κάνει η Ιφιγένεια Καμπέρη στην εικονογράφηση είναι εξαιρετική, μπορείτε περιγραφικά με λίγες κουβεντουλες να το διαβάσετε και σε πολύ μικρά παιδάκια!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου