Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πότε πέρασαν 5 χρόνια;

 Αυτό το μούτρο σε λίγες μέρες θα κλείσει τα 5...






Ποτε συμπληρώθηκαν 5 ολόκληρα χρόνια που είμαι μαμά;
Μη με ρωτάς!
Ούτε ξέρω!

Την χαζευω συχνά κ αναρωτιέμαι πως πέρασε ο καιρός κ που πήγε εκείνο το μικροσκοπικό πλάσμα με τα θεορατα μάτια που ζύγιζε κάτω απο 2,5 κιλά και που έτρεμα σε κάθε μου κίνηση μη "τη σπάσω"!
Που είναι εκείνο το μικροσκοπικό πλάσμα που φοβόμουν να κάνω μπάνιο επί βδομάδες και το είχε αναλάβει ο μπαμπάς της μα με πείσμα κ υπομονή κρατούσα ώρες ολόκληρες στην αγκαλιά μου για να θηλάσει- να μεγαλώσει και να δυναμώσει! Για να γνωριστούμε, να "δεθούμε"...
Που πήγε άραγε εκείνο το πλασματακι με την ωραιότερη μυρωδιά κ αίσθηση στον κόσμο;

Ναι, πλέον κάνουμε τόσα πράγματα μαζί.
Ναι, πλέον μου λεει οτι με αγαπάει.
Μου το δείχνει- με αγκαλιές, ζωγραφιές, με καθε τρόπο.
Ναι, έχει χτίσει χαρακτήρα και με κάνει περήφανη κάθε μέρα.
Ακόμα και όταν μου φέρνει αντιρρήσεις, όταν με αγνοεί και με θυμώνει, και τότε περήφανη νιώθω (σαν καταλαγιασει ο θυμός μου) γιατί έχει άποψη και γνώμη.
Ναι, ειναι η μεγάλη αδερφή που παρά τη ζήλια που νιώθει αγαπάει και φροντίζει τον αδερφό της όπως και όσο μπορεί.
Ναι, μας νοιάζεται και μας υπολογίζει την οικογένεια της όσο τίποτε άλλο.
Γελάει κελαρυστα, κλαίει γοερα, τραγουδάει, τρέχει, κάνει ένα σωρό πράγματα μόνη της- είναι ανεξάρτητη!

Κι όλα αυτα 5 χρόνια τα παρακολουθώ ανελλιπώς.
Κάθε τι που κατακτά, όλη την εξέλιξη, σε καθετί είμαι δίπλα της να τη θαυμάζω.Κ την ανθρώπινη φύση μαζι- νιώθω δέος!

Όμως χωρίς να είμαι αχάριστη για όλα αυτα, δε σου κρύβω πως κάθε μέρα μου λείπει πολύ εκείνο το μικροσκοπικό πλάσμα με τα πελώρια μάτια που ανυπομονούσα να γνωρίσω και να δω τι σόι άνθρωπος θα γίνει.

Και με τρομάζει πως 5 χρόνια μετά ούτε κατα προσέγγιση δεν εχω γινει για εκείνη η μαμά που ονειρευόμουν ούτε η μαμα που της αξίζει.
Στον καθημερινο μου απολογισμό συνεχώς μετράω λάθη, ελλείψεις και απογοητεύσεις για το ποια ειμαι εγω 5 χρόνια τωρα για αυτό το πλάσμα που για εμένα είναι ξεκάθαρα το συνώνυμο της ευτυχίας...

Άραγε, γίνεται ποτέ πιο εύκολο;
Η 5 χρόνια μετά θα σκέφτομαι και θα νιώθω τα ιδια;

Υ.Γ. αν καμιά σας εχει βρει την μηχανή που παγώνει το χρόνο, please... πληρώνω όσο οσο!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Παρουσίαση παιδικού βιβλίου στα Ιωάννινα | Μαρίνα Γιώτη 💚 Το νησί του Ποτέ Ποτέ

  Την Κυριακή 29 του Οκτώβρη βρεθήκαμε στο ανανεωμένο φιλόξενο βιβλιοπωλείο Ο κόμβος της γνώσης στην Ανατολή Ιωαννίνων για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση του νέου βιβλίου της αγαπημένης μας παιδικής συγγραφέα, Μαρίνας Γιώτη. Η Μαρίνα μας ταξίδεψε στο νησί του Ποτέ Ποτέ, μας πήγε πισω στο καλοκαιράκι, μας σύστησε τον ήρωά της μια στρουθοκάμηλη που έχει μάθει κάπως να βολεύεται και μέσα από ανάγνωση, παιχνίδι, χορό και συζήτηση φυσικά, μας πέρασε το νόημα του βιβλίου της, που δεν είναι άλλο απο την ικανότητα- αναγκαιότητα προσαρμογής στις συνθήκες. Μετά από την παρουσίαση αυτή, δεν θα ξαναπούμε ποτέ με τα μικρά μας, θα αναρωτιόμαστε μονάχα...πότε;;;! το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα @dioptrabooks photography: @vasilislazokitsios Βασίλης Λαζοκίτσιος, www.studiogiotopoulos.gr                  

Δεκαεπτά κλωστές - Κάπα εκδοτική

  Θα κάνω κάτι που δεν το συνηθίζω. Θα σου μιλήσω (και συστήσω, ω ναι, σου συστήνω να το διαβάσεις) για ένα βιβλίο πριν το ολοκληρώσω. Με έχει ενθουσιάσει αφενός, αφετέρου διαπιστώνω πως δεν θα αλλάξει εύκολα η αίσθηση που έχω αποκομίσει οπότε τι τώρα, τι σε λίγες μέρες, η άποψη μου σε ορισμένα σημεία είναι παγιωμένη. Δεκαεπτά κλωστές λοιπόν. Πρόκειται για βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα- μπορεί ήδη να γνωρίζεις τι πραγματεύεται και ποιο είναι το τέλος του- εφόσον δεν είναι μυθοπλασία, δεν έχει plot twist & ανατροπές από πλευράς του συγγραφέα. Άρα ακόμη κι αν δεν έχω φτάσει να ολοκληρώσω την αφήγηση για να έχω πλήρως εμπεριστατωμένη άποψη για την υπόθεση δεν επηρεάζει κάπου την άποψη μου. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα για την ιστορία του Καστελάνη, ούτε ένιωσα την ανάγκη να αναζητήσω πληροφορίες πριν ξεκινήσω το βιβλίο για να ξέρω τι με περιμένει. Αν βλέπεις τηλεόραση πιθανώς να ξέρεις ήδη περισσότερα, μιας και απ' ότι μαθαίνω είναι έτοιμη η μεταφορά του στην μικρή ο

Τα βιβλία που διάβασα την πρώτη εβδομάδα του Ιούλη

Δύο μυθιστορήματα των εκδόσεων Λιβάνης ήταν το αναγνωστικό μου ξεκίνημα μες στην καρδιά του καλοκαιριού! Το ένα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και το άλλο γραμμένο για μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές του 20ου αιώνα στη χώρα μας - αυτή της Μικράς Ασίας. Για διαφορετικούς λόγους πολύ δυνατά. Βιβλία που μιλάνε στο συναίσθημα, που προκαλούν πόνο, συγκίνηση, ανάμικτα συναισθήματα χαράς και θλίψης συνεχώς - όπως άλλωστε είναι η ζωή. Όλο εναλλαγές. Ο Δανεικός χρόνος της Κατερίνας Πλουμιδάκη αφορά μια προσωπική εξομολόγηση - περιπέτεια της συγγραφέα. Όλο το βιβλίο είναι γεμάτο ρήσεις και αποφθέγματα γύρω από τη ζωή - την αξία και την ουσία της ίδιας της ζωής, που μόνο αν κάποιος φτάσει τόσο κοντά στον θάνατο ώστε σχεδόν να τον γευτεί, θα εκτιμήσει. Τις ανθρώπινες σχέσεις - με την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους, ανθρώπους που γνωρίζουμε, που αγαπάμε, που κρατάμε ή που πετάμε από τη ζωή μας. Αναφορές στην πολιτική- στην πρόοδο (ή μη) της χώρας με την πάροδο των ετών, στην κοινωνί